วันจันทร์ที่ 18 กรกฎาคม พ.ศ. 2554

ฟุ้งๆ เพ้อฝัน + น้ำเน่าเล็กน้อย









ภาพไม่สวยเท่าไหร่ แต่ชอบใจอยู่ไม่น้อย

เมื่อวันที่ฉันเจ็บ




หยุดพักตรงที่นี้ .. ความรัก

เจ็บที่หนักขอวาง .. ว่างเว้น

ทุกข์หลั่งทรมาน .. มันใช่

อีกกี่ความทุกข์ท้อ .. ต่อต้านมันไป
                ๐๐๐
พบยากเหลือที่ได้ .. หัวใจ

เพียงผ่านมากลับไป .. ร่ำไห้

เจ็บกระหน่ำกรรมใด .. หนุนเผื่อ

เหลือร่องรอยความช้ำ .. ช่วยซ้ำทำใจ
๐๐๐
แรกรักดีว่าไว้ .. ตามแบบ

กาลล่วงเลยพาแอบ .. ทั่วถ้วน

หากไม่เสียความรัก .. หาใช่ แครงใจ

เห็นว่ารักก็สายแล้ว .. ร่ำไห้หาคืน
                                                                                                                                       ๐๐๐

หลากคนเรียนต่างกัน .. ความรัก

บางช่ำชองนักรักหาย .. ไม่เว้น

บางคนหน่ายเพียงครั้ง .. เกินไฝ่ อีกหน

เจ็บไป่จนเจียนบ้า .. ไม่คว้ามาครอง
๐๐๐
ใยยากเย็นเยี่ยงนี้ .. หนอรัก

คิดที่ผูกสมัคร .. แน่แท้

ก็กลับปล่อยหลุดลอย .. ปวดปร่า อาการ

คือแน่เทียมแผลแท้ .. ที่ได้เจ็บจริง

                 ๐๐๐




ครั้งหนึ่งดึงรั้งความรัก

สายใจยากจักประสาน

เจียนตายเขาหารู้ว่าทรมาน

แต่สายรักยักถักสาน .. ข้างเดียว

๐๐๐
อ่อนแอท่ามกลางลมไหว

ปวดใจท่ามกลางผู้คนโอบอ้อม

อีกฝากหัวใจบอกให้ยอม

แต่อีกฝากหนึ่งกลับพร้อมสู้ชะต​า
   
                                                                                                                                       ๐๐๐

วันศุกร์ที่ 1 กรกฎาคม พ.ศ. 2554

อย่าลืมฉัน ..


จบแล้วทุกสิ่งทุกอย่าง
ไม่มีทางเอากลับมาได้
เหลือเพียงแค่เศษซากหัวใจ
ที่ดูเหมือนว่าจะไร้ความรู้สึกใด - ใด


ขอบคุณทุกช่วงเวลาที่พ้นผ่าน
แม้จากนี้อีกแสนนานยังไม่หวั่นไหว
สัญญาที่เคยให้ไป
ยังรักษาไว้ .. ไม่ลืมมัน


ก่อนจะถึงสัญญาวันสุดท้าย
อยากให้กลับมาทักทายตอนหัวใจไม่ไหวหวั่น
ขอให้กลับมาอยู่ข้างเคียงกัน
กลับมาเป็นคนรักฉัน .. เหมือนเดิม .. และตลอดไป


ขออย่าลืมฉัน
จดจำไว้จนกว่าวันร่างฉันจะสลาย
เพียงเธอเท่านั้นตราบจนวันตาย
ที่อาจเป็นรักแรกและรักสุดท้าย .. ในชาตินี้


ถึงความรักครั้งแรกของฉัน ที่ไม่รู้ว่ามันจะเป็นรักครั้งสุดท้ายด้วยหรือเปล่า
กับความผิดพลาดต่างๆ นานา ที่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งมันจะทำให้ฉันเจ็บ 
และทรมานได้ถึงขนาดนี้

เมื่อรู้สึกว่ารัก และรักมาก ก็เมื่อคนที่รักที่สุดได้หลุดลอยไปแล้ว
และฉันไม่สามารถย้อนเวลาเหล่านั้น หรือเรียกร้องอะไร ให้เขากลับมาได้
เขาเกลียดฉัน เพราะความละเลย


วันหนึ่งฉันได้ทิ้งเขาให้โดดเดี่ยว ทรมานกับความเอาแต่ใจของฉัน
จนถึงวันนี้ ฉันเองที่ต้องทรมารเพราะความเอาแต่ใจตัวเอง
ถึงแม้วันนี้ จะบอกรักกี่ร้อยล้านครั้ง ก็ไม่มีวันที่เขาจะกลับมาหาฉันอีกแล้ว
ถึงเม้วันนี้จะขอโทษ กับทุกสิ่งทุกอย่าง มันก็สายไป

แต่ฉันยังมีความหวังแม้ริบหรี่เต็มที หวังว่าสักวันหนึ่งเขาจะกลับมา

ส่วนฉัน ยังรออยู่ตรงที่เดิม


ถึงคนรักที่ฉันรักที่สุด

วันพฤหัสบดีที่ 12 พฤษภาคม พ.ศ. 2554

ถึงคนดี .. อีกฝั่งฝัน

 
 
ถึ ง ค น ดี .. ข อ ง ฉั น
หายไปหลายวัน .. คงยังไม่ลืมใช่ไหม
หนึ่งคนตรงนี้ .. ที่อีกฝั่งไกล
วันนี้เอาดอกไม้ .. มาฝากเธอ


ท้ อ ง ฟ้ า .. ที่ ต ร ง นั้ น
อย่าไหวหวั่น .. ไม่ปล่อยให้คอยเก้อ
ฉันที่อยู่ตรงนี้ .. ยังคงคิดถึงเธอ
หลังสายฝนพร่าเบลอ .. ยังฝากความคิดถึงให้เธอ

.. ฝ่าพายุไป ..



เ อ า ไ ว้ เ ว ล า .. ว่ า ง - ว่ า ง
เราค่อยมาก่อสร้าง .. กันใหม่
บางความคิดถึงที่ถูกพายุ .. ละลายไป
ฟ้าหลังฝนย่อมสดใส .. เช่นกันกับสายใย

.. ที่จะถักทอใหม่ หลังฝนซา ..

วันพุธที่ 4 พฤษภาคม พ.ศ. 2554

ความทรงจำ



ผ่ า น พ้ น ม า กี่ น า น
ก็เหมื่อนเมื่อวาน .. เพิ่งผ่านผัน
วันที่เคย .. จูงมือกัน
กระชับสัมพันธ์ .. ของสองใจ


ภ า พ เ ก่ า ยั ง ค ง ย้ อ น ใ ห้ คิ ด ถึ ง
เมื่อวันหนึ่ง .. ที่ความหวานไหว
เกิดจากเสียงเรียกร้อง .. ของใจ
ความทรงจำนั้นยัง .. ไม่ลบเลือน


ภ า พ เ ก่ า เ ซี ย ว ซี ด
ดั่งรอยมีด .. กรีดไหลเลื่อน
ยังคงย้ำ .. และซ้ำเตือน
ไร้คำเอ่ยเอื้อนแต่ .. สะเทือนอารมณ์


ทุ ก ค ว า ม ท ร ง จำ วั น เ ก่ า
ทุกเรื่องของเรา .. ยังคงทับถม
เป็นเศษซากของ .. ความระทม
ดอกไม้ระบม .. เพราะบอบบาง


เ ฉ ก เ ช่ น ค ว า ม รู้ สึ ก
ที่รอยร้าวลึก .. ถูกก่อสร้าง 
จากความทรงจำที่ .. ไม่เคยจาง
แม้จะเดินคนละเส้นทาง .. ยังไม่ลืม

๐๐๐






ภ า พ ยั ง ค ง ติ ด ต า เ ส ม อ
แม้ว่าเธอ .. จะไม่อยู่ตรงนี้
ทุกก้าวย่าง .. บนทางมี
ยังคงเว้นที่ .. เพื่อรอเธอ


เ พี ย ง ค ว า ม ฝั น ใ ฝ่
ที่เป็นได้แค่ .. ฝันเพ้อ
มีสิทธิ์แค่ .. คิดถึงเธอ
เพื่อเก็บไปฝันละเมอ .. ถึงเมื่อวาน


ไ ม่ อ า จ เ รี ย ก ก ลั บ ม า ไ ด้
อีกหนึ่งลมหายใจ .. ไหวหวาน
ต้องทนอยู่กับ .. ความทรมาน
ที่ไม่ว่าอีกกี่นาน .. ก็ยังอยู่ที่เดิม


ที่ เ ก่ า ต ร ง นี้
ยังไม่มีใคร .. แทรกมาเพิ่ม
คงเป็นที่ .. ของคนเดิม
มีเพียงความคิดถึงที่เพิ่มเติม .. จากเมื่อวาน


ข อ เ ก็ บ เ อ า ไ ว้ ต ร ง นี้
ภาพของเธอที่ .. แสนหวาน
ยิ้มน้อย – น้อย .. เก็บซ่อนความทรมาน
จดจำไว้ว่า .. หนึ่งห้วงกาล

.. เคยมีรักที่แสนหวาน ..

จาก .. เธอ

๐๐๐


 
 
ที่ ป ล า ย ข อ บ ฟ้ า
ยังเคยมองหา .. เส้นทางฝัน
เคยวาดวิมาน .. ไปด้วยกัน
ตอนที่เธอยังอยู่ข้างฉัน .. เมื่อวันวาน


แ ต่ แ ล้ ว วั น นี้
เส้นทางที่มี .. กลับขนาน
ปิดฉากความผูกพันธ์ .. อันเนิ่นนาน
เหลือเพียงความทรมาน .. กลางสายลม


ยั ง จำ ไ ด้ เ ส ม อ
วันที่ฉันเธอ . ร่วมเพาะบ่ม
อนาคตที่แสน .. ภิรมณ์
ว่าจะท่องโลกกลม .. ไปด้วยกัน


ฟ้ า ยั ง ค ง เ ป็ น สี เ ก่ า
แต่ความรักของเรา .. นั้นเปลี่ยนผัน
ที่ตรงนี้มีเพียง .. แค่วานวัน
เธอบอกลาฉัน .. และทิ้งมัน

“ ค ว า ม ท ร ง จำ ”


แ ต่ เ มื อ ม อ ง ม า ที่ เ ก่ า
ภาพของเรา .. ยังคอยตอกย้ำ
ฉันต้องเจ็บ .. เก็บหัวใจมืดดำ
ภาพความทรงจำ .. ที่ยังคอยตอกย้ำว่า

“ เ ดี ย ว ด า ย "
 
๐๐๐




วันเสาร์ที่ 26 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2554

กลอน...ภาพ...ตามอารมณ์...[น้องมะขวิด]: มุมเก่า - เก่า และ มิ ต ร ภ า พ ใ น ล ม ส า ย

กลอน...ภาพ...ตามอารมณ์...[น้องมะขวิด]: มุมเก่า - เก่า และ มิ ต ร ภ า พ ใ น ล ม ส า ย: "ลื ม ต า ขึ้ น ม า มุ ม เ ก่ า ยังคงมีเงาของ ... ใครหนึ่งคน ยิ้มให้กับความ ... สับสน ไม่ร้อนรนเพราะยังมีคน ... คอบห่วงใย มิ ต ร ภ า พ ใ น ..."

มุมชิล ชิล ยามเย็น



ที่ มุ ม เ ก่ า - เ ก่ า
วันนี้ฉันไม่เหงาอย่างวันไหน
มีเพื่อนหลายคนมาทักทาย
ในเวลาคล้าย - คล้าย กับเมื่อวาน


ม อ ง จ า ก มุ ม - มุ ม นี้
ที่ทุกทีเคยมีเพียงความเหงา ... สอดปะสาน
แต่วันนี้ต่างกับเมื่อวาน
แม้ไม่มีคำหวาน - หวาน ตารับรูความหวังดี ... ที่ส่งมา