หยุดพักตรงที่นี้ .. ความรัก
เจ็บที่หนักขอวาง .. ว่างเว้น
ทุกข์หลั่งทรมาน .. มันใช่
อีกกี่ความทุกข์ท้อ .. ต่อต้านมันไป
๐๐๐
พบยากเหลือที่ได้ .. หัวใจ
เพียงผ่านมากลับไป .. ร่ำไห้
เจ็บกระหน่ำกรรมใด .. หนุนเผื่อ
เหลือร่องรอยความช้ำ .. ช่วยซ้ำทำใจ
๐๐๐
แรกรักดีว่าไว้ .. ตามแบบ
กาลล่วงเลยพาแอบ .. ทั่วถ้วน
หากไม่เสียความรัก .. หาใช่ แครงใจ
เห็นว่ารักก็สายแล้ว .. ร่ำไห้หาคืน
กาลล่วงเลยพาแอบ .. ทั่วถ้วน
หากไม่เสียความรัก .. หาใช่ แครงใจ
เห็นว่ารักก็สายแล้ว .. ร่ำไห้หาคืน
๐๐๐
บางช่ำชองนักรักหาย .. ไม่เว้น
บางคนหน่ายเพียงครั้ง .. เกินไฝ่ อีกหน
เจ็บไป่จนเจียนบ้า .. ไม่คว้ามาครอง
๐๐๐
ใยยากเย็นเยี่ยงนี้ .. หนอรัก
คิดที่ผูกสมัคร .. แน่แท้
ก็กลับปล่อยหลุดลอย .. ปวดปร่า อาการ
คือแน่เทียมแผลแท้ .. ที่ได้เจ็บจริง
คิดที่ผูกสมัคร .. แน่แท้
ก็กลับปล่อยหลุดลอย .. ปวดปร่า อาการ
คือแน่เทียมแผลแท้ .. ที่ได้เจ็บจริง
๐๐๐
ครั้งหนึ่งดึงรั้งความรัก
สายใจยากจักประสาน
เจียนตายเขาหารู้ว่าทรมาน
แต่สายรักยักถักสาน .. ข้างเดียว
๐๐๐
อ่อนแอท่ามกลางลมไหว
ปวดใจท่ามกลางผู้คนโอบอ้อม
อีกฝากหัวใจบอกให้ยอม
แต่อีกฝากหนึ่งกลับพร้อมสู้ชะตา
ปวดใจท่ามกลางผู้คนโอบอ้อม
อีกฝากหัวใจบอกให้ยอม
แต่อีกฝากหนึ่งกลับพร้อมสู้ชะตา
๐๐๐
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น