ฟุ้งๆ เพ้อฝัน + น้ำเน่าเล็กน้อย

ภาพไม่สวยเท่าไหร่ แต่ชอบใจอยู่ไม่น้อย

เมื่อวันที่ฉันเจ็บ

หยุดพักตรงที่นี้ .. ความรัก

เจ็บที่หนักขอวาง .. ว่างเว้น

ทุกข์หลั่งทรมาน .. มันใช่

อีกกี่ความทุกข์ท้อ .. ต่อต้านมันไป

                ๐๐๐

พบยากเหลือที่ได้ .. หัวใจ

เพียงผ่านมากลับไป .. ร่ำไห้

เจ็บกระหน่ำกรรมใด .. หนุนเผื่อ

เหลือร่องรอยความช้ำ .. ช่วยซ้ำทำใจ

๐๐๐

แรกรักดีว่าไว้ .. ตามแบบ

กาลล่วงเลยพาแอบ .. ทั่วถ้วน

หากไม่เสียความรัก .. หาใช่ แครงใจ

เห็นว่ารักก็สายแล้ว .. ร่ำไห้หาคืน

                                                                                                                                       ๐๐๐

หลากคนเรียนต่างกัน .. ความรัก

บางช่ำชองนักรักหาย .. ไม่เว้น

บางคนหน่ายเพียงครั้ง .. เกินไฝ่ อีกหน

เจ็บไป่จนเจียนบ้า .. ไม่คว้ามาครอง

๐๐๐

ใยยากเย็นเยี่ยงนี้ .. หนอรัก

คิดที่ผูกสมัคร .. แน่แท้

ก็กลับปล่อยหลุดลอย .. ปวดปร่า อาการ

คือแน่เทียมแผลแท้ .. ที่ได้เจ็บจริง

                 ๐๐๐

ครั้งหนึ่งดึงรั้งความรัก

สายใจยากจักประสาน

เจียนตายเขาหารู้ว่าทรมาน

แต่สายรักยักถักสาน .. ข้างเดียว

๐๐๐

อ่อนแอท่ามกลางลมไหว

ปวดใจท่ามกลางผู้คนโอบอ้อม

อีกฝากหัวใจบอกให้ยอม

แต่อีกฝากหนึ่งกลับพร้อมสู้ชะต​า

   

                                                                                                                                       ๐๐๐

อย่าลืมฉัน ..

จบแล้วทุกสิ่งทุกอย่าง
ไม่มีทางเอากลับมาได้
เหลือเพียงแค่เศษซากหัวใจ
ที่ดูเหมือนว่าจะไร้ความรู้สึกใด - ใด


ขอบคุณทุกช่วงเวลาที่พ้นผ่าน
แม้จากนี้อีกแสนนานยังไม่หวั่นไหว
สัญญาที่เคยให้ไป
ยังรักษาไว้ .. ไม่ลืมมัน


ก่อนจะถึงสัญญาวันสุดท้าย
อยากให้กลับมาทักทายตอนหัวใจไม่ไหวหวั่น
ขอให้กลับมาอยู่ข้างเคียงกัน
กลับมาเป็นคนรักฉัน .. เหมือนเดิม .. และตลอดไป


ขออย่าลืมฉัน
จดจำไว้จนกว่าวันร่างฉันจะสลาย
เพียงเธอเท่านั้นตราบจนวันตาย
ที่อาจเป็นรักแรกและรักสุดท้าย .. ในชาตินี้

ถึงความรักครั้งแรกของฉัน ที่ไม่รู้ว่ามันจะเป็นรักครั้งสุดท้ายด้วยหรือเปล่า

กับความผิดพลาดต่างๆ นานา ที่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งมันจะทำให้ฉันเจ็บ 

และทรมานได้ถึงขนาดนี้

เมื่อรู้สึกว่ารัก และรักมาก ก็เมื่อคนที่รักที่สุดได้หลุดลอยไปแล้ว

และฉันไม่สามารถย้อนเวลาเหล่านั้น หรือเรียกร้องอะไร ให้เขากลับมาได้

เขาเกลียดฉัน เพราะความละเลย

วันหนึ่งฉันได้ทิ้งเขาให้โดดเดี่ยว ทรมานกับความเอาแต่ใจของฉัน

จนถึงวันนี้ ฉันเองที่ต้องทรมารเพราะความเอาแต่ใจตัวเอง

ถึงแม้วันนี้ จะบอกรักกี่ร้อยล้านครั้ง ก็ไม่มีวันที่เขาจะกลับมาหาฉันอีกแล้ว

ถึงเม้วันนี้จะขอโทษ กับทุกสิ่งทุกอย่าง มันก็สายไป

แต่ฉันยังมีความหวังแม้ริบหรี่เต็มที หวังว่าสักวันหนึ่งเขาจะกลับมา

ส่วนฉัน ยังรออยู่ตรงที่เดิม

ถึงคนรักที่ฉันรักที่สุด